Der Grosche
von Johannes Theodor Kuhlemann (ITHAKA)
1891-1939
Dä schöne neue Grosche blänk
em Pottmanee, doch eh mer denk,
Eß singe Glanz verlosche.
Hä föhlt allein sich nit zo Huus.
Hä sök Genosse, wandert us.
Et trick in met Gewalt dohin,
Wo mih vun singer Sippschaft sin.
Dä schöne neue Grosche.
Mer muß der Knopp om Büggel han,
dat sich en Häd dren sammele kann,
ne ganze Püngel Grosche.
Dann zällt mer noch un säht: "Et rick!
Jetz kanns de kumme Chreßdagszick!
De Grosche halden adig stell
För alles, wat mer schenke well,
sogar för golde Brosche."
Mer läv och nit för sich allein.
Mänch Ärmot schluff op schwache Bein
En lumpige Galosche.
Grad jetz öm Chreßdag soll se nit
Vermesse, wat mer selver kritt.
Dröm brav der Büggel ömgestölp!
Mer fingk och för der Winterhölp
Dobenne noch jet Grosche.
Wer got sing Saach me'm Grosche mäht,
Eß mih wie dausend Daler wäät.
Dat Woot klingk avgedrosche,
Hält ävver Pol em ganze Johr
Un bliev zomol op Chreßdag wohr.
Us Grosche kütt et Feßgeschenk.
Geseech un Aug un Hätz, dat blänk
Hell wie ne neue Grosche.
aus: Johannes Theodor Kuhlemann:
Der Alldag eß vun Wundere voll,
Köln: Balduin Pick Verlag, o.J., S. 58
Quelle: koelsch-akademie.de