Nit fängelenk - ganz noh
Eilbref an't Kreßkingche
von Lis Böhle
1901-1990
Leev Kreßkingche, dä Eilbref eß
vum brave Finche Höck.
Op mingem Wunschzeddel stundt jet,
Wat ärg et Hätz mer dröck.
Do stundt, dat ich mer wünschen dät
En fängelenkte Popp.
Wa'mer jet well, wat se soll dun,
Dann dröck mer op ne Knopp.
Ich gläuv, ich han mich fies verdon.
Ich han de ganze Naach
Üvver su'n fängelenkte Popp,
Leev Kreßkind, nohgedaach.
Denn süch ens, ich, et Finche Höck,
Ben fängelenk als jo.
Ming Mutter eß der ganzen Dag
Ärg fän op nem Büro.
Em Schäppche steit ming Zupp parat.
O'm Näl der Schlössel hängk.
Un op nem Zeddel wäden ich
Beß ovends fängelenk.
Do lesen ich, wat ich soll dun
Un wat se alles well.
Zwei fängelenkte Kinder eß
För Höcks, mein ich, jet vil.
Nä, Kreßkingche, mie Pöppche well
Ich halden faß em Ärm.
Soll kuschele bei der Mama sich
Ganz noh un mollig wärm.
Un wann ich kummen us der Schull
Mäht it mich nit nervös.
Ich sag och nit: "Ich han kein Zick,
Kind, gangk mer us de Föß!"
En't Öhrche sage well ich im,
Dat ich su gän it han.
En Frog och, ov mer fängelenk
E Bötzge wähßele kann.
Un eines Dags, do heisch et noch:
"De Popp vum Finche Höck,
Die wor esu ärg fängelenk,
Die fingk nit mih zoröck."
Ich bräng dä Bref jitz en der Dom.
Dann häß Do in bal do.
Alsu, kein fängelenkte Popp,
Wal ein för ganz, ganz noh.
aus: Lis Böhle: Kölsche Saison,
Köln: Greven Verlag, 1963, S. 71
Quelle: koelsch-akademie.de