Chreßdag em Dom 1916
von Wilhelm Räderscheidt
1865 - 1926
Wat dat e Chreßdagswedder eß!
Der Dom graunaaß en Sturm un Rähn,
Un grau un düster de Elfohremeß,
et brennen de Leechter, et leuch der Stään
met singem Leech en der dröven Dag;
Doch hinger de Säule lidd noch de Naach.
Schwatzvoll vun Minsche de Bänk un der Gang,
vun Mädchen un Mütter, vun Al un Zaldat,
Un stell em Hätze un laut met Gesang
Bät alles zom Herrgodd öm Chreßdagsgnad.
Jitz klingk vun bovve leis un schön
Et Klockespill en de Orgeltön.
Un wie et klimpert un klingk un singk,
Dat Glöcksleed vun der hellige Naach,
Küdd op eimol de Sonn un schingk un schingk
Un laach durch de Finst're ehr bunte Praach,
Güß Chor un Scheff voll Leech un Glanz
Un wäv dä Hell'ge 'ne golde Kranz.
Dä Strohl, dä durch de Wolke geiht,
Mäht hell un wärm un leich un frei,
Un Sturm un Rähn un Krütz un Leid
Sin all vergessen un vorbei. _
Ich ävver han bei dä selde Praach
Stell an et Glöck vum Friede gedaach!
aus: Wilhelm Räderscheidt: Der Ohm Will,
Köln: Heimatverein Alt-Köln, 1988, S. 89
Quelle: koelsch-akademie.de