Wann ich mer jet wünsche künnt...
von Peter Kintgen
1884 - 1957
Un widder ha'mer Kreßdagszick,
Wie litt ming Kinderzick 'su wick,
wo mich et Kreßkingk jede Naach
Em Draum besok un met mer laach.
Wo ich et Knist're hoot vum golde Kleid,
- dat leuchten dät - vun Samp un Seid;
wann ich em Bettche stellches log:
sich nevvenan de Mutter plog.
Un wann ich meer jet wünsche künnt:
als Kind ich ungerm Kreßbaum stünd,
wie dozomol voll Glöck un Freud,
voll Silligkeit, die nie gereut.
Ich dät met Kinderhängcher taaste
noh Goldkorall, noh Keß un Kaaste,
noh selver' Nöß un goldem Stän:
noh allem, wat e Kind 'su gän.
Un ich de Mutter dann dät froge:
"Wo eß et Kreßkingk hingeflogen?"
De Mutter dann met stellem Senn
sät: "En die Kinderhätz eren...!"
aus: Peter Kintgen: Uns Levvensleed...paar Takte nor,
Köln: Balduin Pick Verlag, 1939, S. 40
Quelle: koelsch-akademie.de